Toplumsal Çürümenin Anatomisi: Sessiz Bir Finale Doğru

Toplumsal Çürümenin Anatomisi:

Sessiz Bir Finale Doğru

1. Başlangıçta insanlar sadece sorar:
   “Bu kadar sahtekârlık nasıl olur, kimse fark etmiyor mu?”
   Çünkü düzenin bozulduğunu henüz tam anlamazlar.

2. Sonra şaşkınlık yerini kuşkuya bırakır:
   “Gerçekten çalışarak bir yere gelen kaldı mı?”

3. Ardından küçük tavizler verilir:
   “Ben yapmazsam başkası yapar.”
   Etik çizgiler esnemeye başlar.

4. Dürüstlük, aptallıkla eş anlamlı hale gelir:
   “Herkes torpille iş buluyor, ben enayi miyim?”

5. Adalet inancı erozyona uğrar:
   “Doğru insanları tanımıyorsan hiçbir yere gelemezsin.”

6. İçsel çatışmalar başlar:
   “Sistemin içinde temiz kalamazsın.”
   Birey ya uyum sağlar ya da dışlanır.

7. Suskunluk norm haline gelir:
   “Ya uyacaksın ya biteceksin.”

8. Toplum çözülür:
   Güven kalmaz, kimse kimseden bir şey beklemez.

9. Hayaller ölür:
   Gençler “umut” değil, “çıkış yolu” arar.

10. Toplum sadece yaşayan bireylerin toplamına dönüşür.
    Ayakta gibi görünür; ama içten içe boşalmıştır.

🌪 Peki ya sonra?

Küçük rüzgarlar gelir.

Ve çürüyen yapıyı devirmek için büyük fırtınalara gerek kalmaz.

İşte bazı örnekler:

• Bir sahte diplomalı doktorun ameliyatı ölümle sonuçlanır.
  “Gerçekten kime güveneceğiz?” sorusu her eve girer.

• Bir deprem olur.
  Liyakatsiz mühendislerin imzaladığı binalar kağıt gibi yıkılır.
  İnsanlar sistemle birlikte gömülür.

• Ekonomik kriz patlar.
  Yılların yolsuzluğu, en kırılgan kesimlerin omzuna yüklenir.

• Bir mahkemede sahte delillerle karar verildiği ortaya çıkar.
  Adaletin son kırıntısı da silinir.

• Bir genç, “Torpilsiz gelecek yok” diyerek intihar eder.
  Veda mektubu, ülkenin aynası olur.

• Dış politikada yaşanan bir kriz, içerideki kurumların çürüklüğünü tüm dünyaya gösterir.

⚫ Ve Finale Gelinir

Artık herkes biliyordur ama kimse yüksek sesle söylemez:

Sistem çalışmıyor.

Kurumlar vardır, ama itibarları yoktur.

Yasalar vardır, ama güven veren bir hukuk sistemi yoktur.

İnsanlar üçe ayrılır:

• Susanlar,

• Gidenler,

• Ya da içten içe çürümeye uyum sağlayanlar.

Çocuklara artık “Büyüyünce ne olacaksın?” değil,

“Buradan nasıl çıkacaksın?” diye sorulur.

Ahlak, umut, liyakat ve adalet…

Bir zamanlar herkesin bildiği ama artık kimsenin inanmadığı kelimelere dönüşür.

Çöküş, büyük bir patlamayla değil;

gürültüsüz bir kabullenmeyle gelir.

Ve toplum, bir enkaz değil;

gömmeye kimsenin cesaret edemediği bir hayal olarak kalır geriye.